Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

Shoot me



  Θα την κάμω τώρα την ανάρτηση να τελειώνω,το θέμα το χω πολύ καιρό,μαζί με άλλα ,σήμερα το ξανασκέφτηκα αφότου έβγαλα πολλές φωτογραφίες εχτές σε κάτι γενέθλια και σήμερα είδα ένα βίντεο του '96. 


  Φωτογραφία:
Είσαι 6 χρονών,έχεις γενέθλια,αγκαλιά με την κολλητή σου,σου λείπει ένα δόντι αλλά είσαι βλαμμένο και χαμογελάς πλατιά και φαίνεται,ενώ η κολλητή σου έχει κλείσει το στόμα της και δεν φαίνεται το δικό της κενό.Από μικρή δεν έκρυβες τα ψεγάδια σου,σκεφτόσουν "ε αφού υπάρχει το κενό ας φανεί".Μπράβο σου,εκ των υστέρων, αλλά μπράβο σου. Δεν ήξερες ότι την άλλη μέρα θα τσακωνόντουσαν οι γονείς σου πολύ και θα διάβαζες το ημερολόγιο της αδελφής σου και θα επιβεβαίωνες πράγματα που δεν ήταν ανάγκη να ξέρεις.Κοίταζες την φωτογραφία μετά απο καιρό και τα σκεφτόσουν όλα αυτά και πως εσύ χαμογελούσες μια μέρα πριν κλάψεις.


  Μετά απο χρόνια κοιτάς φωτογραφίες,όπως όλοι, και βλέπεις ανθρώπους και καταστάσεις,τις κοιτάς και σκέφτεσαι πως έχουν γίνει τα πράγματα τώρα.Τότε,την στιγμή της λήψης,κανείς δεν ήξερε τι θα συμβεί και όταν κοιτάς αυτές τις φωτογραφίες γνωρίζοντας την συνέχεια της "ιστορίας" είναι κομμάτι παράξενο το συναίσθημα που έχεις. "Τραγική Ειρωνεία", όπως στα αρχαία δράματα, ο θεατής ξέρει τι θα συμβεί αλλά ο πρωταγωνιστής όχι. Έτσι είναι και εκείνες τις στιγμές,βάζεις τον εαυτό σου στην θέση του θεατή.


  Ποτέ δεν έβγαινα καλή στις φωτογραφίες και ποτέ δεν τις ξεκινούσα εγώ,έχω παέι 7ήμερη εκδρομή με το σχολείο και γύρισα με 24 μόνο φωτογραφίες, από κάποια στιγμή και μετά προτιμούσα να ζω τις φάσεις παρά να τις φωτογραφίζω.Μάλλον φωτογραφίζω με το μυαλό εγώ.Ή μάλλον βαρέθηκα το παιχνίδι "και που να ξερες".


  [Το πιο σπαστικό για μένα πλέον είναι οι φωτογραφίες to be facebooked.Όλοι πλέον στήνονται ενώ πίνουν ένα γαμώποτο για να βγάλουν φωτογραφίες και την άλλη μέρα τις βάζουν στο face και δώστου τα tags και δώστου τα likes και τα comments.Ματηνμπαναγία πολλές φορές για αυτό το λόγο βγαίνουν.Εχτές στα γενέθλια που πήγα,απο το πουθενά,γκόμενες 27 και 28 χρονών βγάλανε την κάμερα και αρχίσαν να φωτογραφίζονται,μάλιστα έστηναν και δήθεν αστεία και παρείστικα σκηνικά. Και ναι εννοείται τους είπα "αυτές πάνε facebook με τη μία ή διασκεδάζετε τόσο πολύ?" ΝΑΙ έβγαλα και εγώ πολλές εχτές αλλά με βγάλανε,δεν άπλωσα σε καμία περίπτωση την χερούκλα μου τεντωμένη για να με βγάλω με τα χείλια σουφρωμένα ούτε ζήτησα σε κανέναν να με βγάλει.Τρελή είμαι να ζητάω φωτογραφίες με μπουκωμένο στόμα?Πολύ φαγητό,άστη κουβέντα.(μεγάλη παράγραφος αυτή αλλά πάρτε την σαν μια μεγάλη παρένθεση στην κουβέντα,δεν θέλω να κολλήσουμε στις συγκεκριμένες φωτογραφίες,ο καθένας με το ψώνιο του).]


   Πάντως, έχω καταφέρει να ερωτευθώ γερά κρατώντας μια φωτογραφία του καλού μου πριν γίνει καλός μου.Την είχα και την κοίταζα ακούγοντας μουσική και όσο την κοίταζα τόσο τον ήθελα...δεν είναι και τόσο κακές οι φωτογραφίες τελικά.


   Η πιο σοκαριστική φωτογραφία από κοινωνιολογικής απόψεως περισσότερο παρά συναισθηματικής(αυτοάμυνα) ήταν μια που είδα στα 22 μου.Ήμουνα στο σπίτι μια καλής φίλης μαζί με μια άλλη φίλη και κοιτάζαμε ενα παλιό άλμπουμ και βλέπουμε τους γονείς της στον γάμο τους και πιο πέρα οι γονείς της άλλης φίλης μου και πιο δίπλα οι δικοί μου...και όλοι χωρισμένοι. Τότε όχι,μετά ναι. Τότε ήταν νέοι και ερωτευμένοι και αρχίζαν τις οικογένειες τους και είχαν ελπίδες και όνειρα και είχαν ορκιστεί ενώπιον θεού και ανθρώπου πως δεν θα χωρίσουν ποτέ."και που να ξεραν"


  Για να γίνει πιο κυριολεκτικό αυτό το πόστ θα πρεπε να χα σκαλίσει παλιές φωτογραφίες,να σας τις περιέγραφα και να σας έλεγα τι συνέβη μετά απο λίγο καιρό.Αλλά τότε θα γινόταν τεράστιο το ποστ,που ήδη βγήκε μεγάλο. Απο την άλλη όμως δεν χρειάζεστε τις δικές μου φωτογραφίες, πιθανολογώ πως έχετε και εσείς αρκετές τέτοιες...